W niedzielę popołudniu, 13.sierpnia, przejazdem znalazłam się w Przygodzicach. Gdy podjechałam pod gniazdo, nikogo w nim nie zastałam. Cóż... Mieli prawo o tej porze wszyscy być na spacerach... Obfotografowałam więc puste gniazdo.

   Wróciłam do autka i już miałam odpalać silnik, ale jeszcze obróciłam głowę w bok, by ostatni raz rzucić okiem na gniazdo. A tam.... Kochane maleństwo przyleciało się ze mną przywitać!         
   Wyskoczyłam z aparatem i fotografowałam ile się da, nie bacząc, że to daleko i pod słońce. Łapy mi się trzęsły, więc obiektyw aż skakał. Wołałam: Adzia, leniuszku, pomachaj mi skrzydełkami! A bociuś prawie cały czas układał sobie piórka.

   W końcu odjechałam spod naszego gniazda, ale aparat zostawiłam na siedzeniu, bez futerału, przygotowany do akcji. Pamiętałam, że jadąc w przeciwną stronę dwa dni wcześniej o zmroku, przy wjeździe do Przygodzic widziałam puste gniazdo. Oczywiście teraz miałam nadzieję kogoś w nim spotkać. Minęłam dwa słupy z platformami ale bez gniazd i jedno gniazdo, ale zarośnięte, jak sądzę, trawą. Dopiero kawałek dalej ...jest!
   Dup po hamulcach tuż przed znakiem zakazu zatrzymywania i postoju. Na wstecznym ile się dało, bo ruch nieziemski. O wyjściu z autka nie było mowy. Na szczęście cofnęłam się na tyle, by móc robić zdjęcia przez otwarte prawe okno, zza kierownicy. Zrobiłam cztery.

   Po chwili boćki zerwały się i poleciały ale ja nie miałam już możliwości chwycenia ich obiektywem. Piękne, olbrzymie samolociki.... Z tyłu było wycie klaksonów, choć przepisów nie naruszyłam, bo zakaz był dalej!
   Dalszą drogę przefrunęłam jak na skrzydełkach! Tyle energii weszło we mnie po spotkaniu z bociusiami!!

  Fotografuję dużo i chyba nawet nieźle a tutaj  to tylko zaledwie zarys ciemnych postaci ptaszków na tle nieba a ile to sprawia człowiekowi radości!!!  Jak najlepsze technicznie zdjęcia!
   Jakiś amok mnie ogarnął na widok naszego bocianka w gnieżdzie, "w realu". Jak się potem, już  w domu, dowiedziałam, to nie była Adzia, tylko rodzic, bo malcy na sejmiku.
   Stojąc przez te kilka minut pod gniazdem "naładowałam akumulatory"! Niesamowita jest teraz magia tego miejsca, obok którego przez całe lata przejeżdżałam obojętnie 3-4 razy w roku.
   Przed nami teraz kilka miesięcy, kiedy będziemy żyć wspomnieniami, wracając do zgromadzonej przez ten "bociani czas" kolekcji zdjęć. A potem znów przyjdzie wiosna i znów będziemy je mieć na żywo. Wspólnie przetrzymamy te miesiące oczekiwania